Tutaj akurat nie widać, że było robione późnym wieczorem. Niestety nie złapałam nieba, a miałam taki zamiar.

                   

Właśnie nie dawno wróciłam ze szkolenia z psychologiem w ramach wolontariatu. Powiem wam, że niezła lekcja życia! Było nas tylko 5 ale myślę, że z mniejszą grupą ludzi pracuje się lepiej.

Dobra przechodzę do sedna. Zajęcia były przeprowadzone o pomocy dla ludzi niepełnosprawnych. Dlaczego warto pomagać? Myślę, że każdy z nas kto znjadzie się w styuacji, w której należy się pomoc dla drugiej osoby i nie przejdzie koło niej obojętnie, poczuje się przede wszystkim spełniony i szczęsliwy w tym co zrobił. Najgorsza sprawa jaka jest to przejść obojętnie koło człowieka, który jej potrzebuje. Pamiętajcie nie bójcie się, że nie dacie rady! Nie chodzi tu tylko o ratowanie komuś życia, ale o zwykłe czynności, które dla osób niepełnosprawnych nie należą do najłatwiejszych. Należy pamiętać, że komunikacja to najważniejsza rzecz.. Komunikacja werbalna czyli ta za pomocą użycia języka jak i ta niewerbalna, czyli mimika twarzy, gesty, strefa dystansu, kontakt wzorkowy,dotyk są najważnieszymi ogniwami łańcucha.
Prosty przykład. Chcesz wybrać się do hospicjum.Ludzie, którzy się tam znajdują potrzebują porozmawiać. Ważne jest wtedy, abyś utrzymywał z tą osobą kontakt wzrokowy, zachował odpowiednią odległość a przede wszystkim ją wysłuchał. Wtedy i ona jak i ty będziecie dobrze się czuć rozmawiając ze sobą.
Gdy chcemy już pomóc to pamiętajmy o dwóch najważniejszych pytaniach "czy pomóc panu/i", "jak pomóc"? Zdarzają się przypadki,gdzie ktoś próbuje pomóc,bo jest przekonany,że ta osoba chce albo potrzebuje. Nie zawsze tak jest dlatego lepiej zadać odpowiednie pytanie.
Pamiętajcie nie bądźcie obojętni. Obojętność to najgorsze uczucie, które może towarzyszyć człowiekowi.

hello spring!

Co jest moją pasją? 

A mianowicie fotografia! Nie ma nic piękniejszego niż uwiecznianie jakiegoś zjawiska, wydarzenia czy też postaci na papierze. Chyba nikt z nas nie wyobraża sobie życia bez aparatu tego w telefonie czy w lustrzance.
Od małego ciągnęło mnie do aparatu. Zawsze jako dziecko wyrywałam tacie (Jeszcze taki stary, na klisze. Na pewno każdy z was pamięta jak wyglądał) i cieszyłam się z każdego zrobionego zdjęcia. 
Gdy patrze na coś, to tworzy mi się w głowie pewna wizja. Podam przykład, bo sądzę, że nie każdy wie o co mi chodzi.
Ty gdy widzisz polane kwiatów,przechodzisz koło niej i nie zwracasz zbytnio na nią uwagi. Twój wzrok nie wychwytuje tego piękna, nie wyostrza. Ja widzę to inaczej.